Przedstawiciele firm oferujących programy lojalnościowe stale przekonują, że tego rodzaju usługi są na szczycie pragnień większości konsumentów. Po prostu programy lojalnościowe są tak potrzebne, że przeciętny klient sklepu z odzieżą, sprzętem agd czy spożywką nie wyjdzie z domu, jeśli wcześniej nie aktywuje sobie konta w programie. Bo każde zakupy to kolejne punkty czy naklejki na drodze do korzyści, na jakie można je wymienić.

Ale mnie te argumenty nie przekonują. Nie jest żadną tajemnicą, że największe korzyści z programów lojalnościowych czerpią same sieci handlowe, które dzięki nim zbierają mnóstwo informacji o swoich klientach, mogą do nich docierać np. z informacją o profilowanych promocjach i sprzedawać coraz więcej swoich produktów, które nierzadko bez takiej promocji nie zostałyby sprzedane. Czyli nie są wcale konsumentom potrzebne. Ci w zamian za dane o tym, co kupują, dostają punkty czy naklejki, których wartość jest żadna bądź symboliczna. Albo rabaty na produkty, których standardowa cena często jest przed promocją zawyżana. Dowodzą tego badania choćby z ostatniego tzw. święta zakupów, czyli Black Friday, gdy okazało się, że przeciętna obniżka w ramach akcji "40 czy 50 proc. taniej." wyniosła 2 czy 3 proc.

Moja konkluzja jest więc dość niekorzystna dla programów lojalnościowych. Bo wbrew temu, czego chcą ich twórcy, gdyby nie one, klienci oszczędzaliby pieniądze, a przy tym zyskałaby i natura, gdyż na śmietnikach zalegałoby mniej rzeczy, zakupionych wcześniej w ramach korzyści z programów lojalnościowych. Nie łudzę się jednak, że to się zmieni. Przynajmniej dopóty, dopóki nie zmieni się model gospodarki, który zakłada, że najlepszym sposobem na rozwój jest zwiększanie liczby sprzedanych produktów.